Δεν υπάρχει καλύτερη παιδεία από τη αντιξοότητα (Disraeli)

της Γεωργίας Αναργύρου-Hahn

Ως η ελαχίστη των συμμετεχόντων, και κυριολεκτώ, δεν είναι ευφημισμός, ζητάω ακόμα μια φορά τη φιλοξενία της ιστοσελίδας.

Στο απόγαιο και στον απολογισμό αυτής της τιτάνιας προσπάθειας νοιώθω πολύ περήφανη να φωνάξω στην δεύτερη επίσημη γλώσσα του Βασσαρά WE MADE IT!

Γιατί? Για πολλά!!!

Πρωτίστως όμως γιατί ένωσε όλη τη νεολαία, τα μικρά παιδιά, το μέλλον του χωριού και της χώρας, και δεν υπερβάλλω. Εδώ, σε αυτούς τους μικρούς και περιφρονημένους από πολλούς χώρους, μπαίνουν θεμέλια από τα παιδιά που έγιναν εργάτες, συμμετέχοντες αλλά και δημιουργοί για όσους μπήκαν στον κόπο να δουν την ταινία που γύρισαν. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ σε όλα τα επίπεδα: σενάριο, σκηνικά, γυρίσματα, μουσική επένδυση! έγιναν σκηνοθέτες, ηθοποιοί, δημιουργοί, έγιναν και ζωγράφοι και γιατί όχι του χρόνου και ποιητές αν και οι περισσότεροι από εμάς, εσάς, απαξίωσαν να ενδιαφερθούν και να σκύψουν λίγο με θαυμασμό πάνω από το έργο τους και την εργασία τους. Μας έδωσαν όμως και ένα μάθημα, πως η αγάπη για τον χώρο που ζούμε και η χαρά της δημιουργίας είναι υπεράνω μικροπρεπειών και στενών άνευ οριζόντων σκέψεων! Ας γίνει παράδειγμα προς μίμηση από όλους εμάς τους “μεγάλους”.

Έγινε κουβέντα περί σπατάλης ή κακής διαχείρισης κονδυλίων. Ρωτήσατε τους γονείς ή ακόμα καλύτερα τα παιδιά τι θέλουν? Ή μήπως τα παιδιά σας δεν έχουν λόγο? Πόσο λάθος!

Δεύτερον εμάς τους κατά τιμεγαλύτερους μας έφερε πολύ κοντά και θυμηθήκαμε πως να κάνουμε το μίσος και το μένος, τη λάσπη και τη βρώμα δημιουργία.

Βέβαια, είναι γνωστό το κανείς άγιος εν τη αυτού πατρίδα, αλλά τόσο πολύ δεν το περιμέναμε. Το καταλάβαμε μόνο μετά, όταν μας έπαιρναν από παντού ομοθυμαδόν τα σκάγια που είχαν ριχτεί από κάθε και προς πάσαν κατεύθυνση. Μα τόση λάσπη? Τόση μανία να ΜΗΝ γίνει το φεστιβάλ? Κι όμως έγινε και με επιτυχία.

Το μίσος, η μήνις που δεχτήκαμε μας άνδρωσε και όσο δυνάμωνε τόσο μας πείσμωνε και την κάναμε ελευθερία και δημιουργία και ……WE MADE IT!!!!!!!

Κρίμα που δεν συμμετείχαν όλοι. Κρίμα που έχασαν ορισμένοι την μοναδική ευκαιρία της ενωτικής δημιουργίας. Παρά ταύτα, τίποτα δεν πτόησε κανέναν μας. Άπειρες ευχαριστίες στο μένος και στην κακόβουλη διαφήμιση. Δεν ήταν τελικά πανηγυράκι ούτε λογάκια, δεν είμαστε ακόμα στα μικρά και ποταπά, αγαπητές μου κυρίες και κύριοι. Τα μικρά παραμένουν μικρά, μας εγκλωβίζουν, ενώ η δημιουργία και το όραμα θέλουν θαρραλέες αποφάσεις, προσωπική συμμετοχή, υπέρβαση εαυτών και στρογγυλεμένες κουβέντες. Ήταν φεστιβάλ, όχι πανηγυράκι αγαπημένη μου φίλη και μάλιστα με πολλή μεγάλη επιτυχία και προγραμματισμό για του χρόνου. Μια συμβουλή. Προσοχή όταν εκτιθέμεθα, γιατί όπως βλέπετε και οι τοίχοι έχουν αυτιά και οι κάμποι έχουν μάτια και οι Εφιάλτες είναι ίσως αναγκαίοι αλλά ποτέ προσφιλείς.

Είχε για όλο τον κόσμο. Είχε και για τους αγρότες. Συμφωνώ ότι χρειάζονται δρόμοι, αλλά τι να τους κάνει κανείς τους δρόμους όταν απερημώνεται η περιοχή και δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και όταν και αυτές που υπάρχουν και που συζητήθηκαν τις απαξιώνετε? Γιατί και αυτά συζητήθηκαν στα τραπέζια και στα αλώνια ανάμεσα σε τόσα άλλα! Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι ελάχιστοι έως και παντελώς απόντες. Μα πως να πάμε μπροστά, πως να θεριέψουμε, πως να αλλάξουμε όταν είμαστε δέκα νομάτοι και δεν υπάρχει ούτε τόλμη και ακόμα χειρότερα συνοχή? Πως να πάμε μπροστά όταν είμαστε αδερφοφάδες? Ηυλήσαμεν υμίν, και ουκ ωρχήσασθε, εθρηνήσαμεν υμίν, και ουκ εκόψασθε, τι μας μένει λοιπόν παρά ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους ανεξαρτήτως γιατί δεν έχει σημασία τι εισπράττεις αλλά πως το εισπράττεις και τι το κάνεις, και γι αυτό πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ, σε συμμετέχοντες ή μη. Μας δώσατε φτερά.