Μίλησε για: βαθιά καταστολή, φόρους τεράστιους, ανυπαρξία επενδύσεων, ανεργία, μετανάστευση νέων, στάσιμες εξαγωγές· για μια ανεπούλωτη πληγή στον ιστό της κοινωνίας.

Υπάρχει μεγάλη φτώχεια -τόνισε- φανερή και κρυφή!

Μ’ άρεσε η διάκριση που έκανε καθώς και η ερμηνεία του.

«Η ελληνική κοινωνία ξέρει να κρύβει τη φτώχεια – το σαράκι που την κατατρώει. Στρέφεται έτσι στον θεσμό της οικογένειας», το μόνο καταφύγιο, τη μόνη σταθερά, τη μόνη (;) βεβαιότητα.

Τι χαρακτηρίζει -κατά τον καθηγητή- τη σημερινή κοινωνία;

Η δυσπιστία, ο κυνισμός (!), η καχυποψία, η αίσθηση ματαιότητας – τέλος, η προσαρμογή στην αθλιότητα.

Υπάρχει τεράστιο θέμα δημοκρατίας και άρνησης της λαϊκής βούλησης.

Το Κοινοβούλιο δυσλειτουργεί, έχοντας εκχωρήσει τον θεσμικό του ρόλο στην εκτελεστική εξουσία· η τελευταία μάλλον τον έχει υφαρπάξει με τη βία των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.

Τι άλλο βλέπει ο καθηγητής; Αυταρχισμό του κράτους, ενίσχυση της καταστολής, πρόβλημα (σοβαρό) εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, εκποίηση δημόσιας περιουσίας, εκποίηση του πυλώνα, του συστήματος, ήγουν των τραπεζών, γεωπολιτική αδυναμία, μεταναστευτικό.

Τι προτείνει; Την επανεκκίνηση της οικονομίας. Πώς;

α) Απαλλαγή από το άχθος του χρέους.

β) Αρση της λιτότητας, ελάφρυνση φορολογίας, νέα δημοσιονομική πολιτική, τόνωση της ζήτησης.

γ) Εθνικοποίηση των τραπεζών, της μαύρης τρύπας της ελληνικής οικονομίας.

δ) Αναπτυξιακή πολιτική (δευτερογενής βιομηχανικός τομέας, μεταποίηση, δημόσιες επενδύσεις, επιβολή δασμών.

ε) Αναδιανομή του πλούτου, αλλαγή φορολογικού συστήματος. Continue reading →

Σε τρεις άξονες κινήθηκε το Φεστιβάλ Γη και Ελευθερία στο χωριό Βέρροια στον Πάρνωνα (περίπου 1.000 υψόμετρο).

Την πρώτη βραδιά εθίγη το θέμα της περιττής εργασίας· έφτασα αργά και δεν πολυκατάλαβα. Δεν πρόφτασα.

Τη δεύτερη, Σάββατο, ο καθηγητής Κώστα Λαπαβίτσας μίλησε για τους τρόπους επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας. Την Κυριακή το μεσημέρι συναντήθηκαν και αντάλλαξαν τις εμπειρίες τους συνεργατικά και συνεταιριστικά κινήματα και το βράδυ ο συγγραφέας Γιάννης Μπίλλας μίλησε για την οιονεί θεωρία της αποανάπτυξης.

Στο πνεύμα της αντίστασης και οι μουσικοί που ακολούθησαν μετά τις ομιλίες: Σπύρος Γραμμένος – Salto Mortale, Daddy’s Work Blues Band, μια εξαιρετική μουσική μπάντα, και ο μετρ της τζαζ Kontrafouris Baby Triο.

Ενα φεστιβάλ που έχει βάλει τη σφραγίδα του στην ευρύτερη ορεινή περιοχή του Πάρνωνα και έχει αποκτήσει φίλους σ’ όλη τη χώρα, παρά την, όπως πληροφορούμαι, αδιάφορη, έως εχθρική, στάση του δημάρχου Σπάρτης. (Δεν τους παραχώρησε τη μεγάλη έκταση του σχολείου στο χωριό Βασσαράς και οι διοργανωτές ανέβηκαν στα Βέρροια, φιλοξενούμενοι κάτω από έναν τεράστιο πλάτανο στην αυλή της εκκλησίας.)

Ο,τι ξεφεύγει από τα κόμματα δεν γίνεται αρεστό, ακριβώς διότι δεν λειτουργεί ο κομματικός μηχανισμός που θέλει να ελέγχει τα πάντα: το περιεχόμενο των ομιλιών, το είδος της μουσικής, ακόμα και την ίδια τη διατροφή, που επιλέγουν οι διοργανωτές.

Πώς να πάει, υπ’ αυτές τις συνθήκες, μπροστά ένας τόπος;

Οι κάτοικοι ίσως ξέμαθαν (;) να αντιδρούν. Ο,τι αποφασίζεται στην κεντρική σκηνή θεωρείται απαράβατο και απαραβίαστο -τι φτωχή πνευματικότητα και πόσο άνευρη, πόσο άκυρη πραγματικότητα.

Δεν έχουν τελειώσει όλα, όμως, όπως θέλουν να αποδεχτούμε.

Υπάρχουν φωνές που ενοχλούν το κατεστημένο (ένα είναι το κατεστημένο!), που θρυμματίζουν τον «εφησυχασμό» και την απαισιοδοξία των πολλών.

Φωνές ντόμπρες, τσεκουράτες, γεμάτες κουράγιο και πεποίθηση ότι είναι εφικτός ένας άλλος τρόπος ζωής πιο ανθρώπινος, που κηρύσσουν ότι ο βίος δεν είναι αβίωτος, όταν ξέρεις να τον προσεγγίσεις, να τον καθοδηγήσεις εσύ ο ίδιος ακόμη. Continue reading →